Strona Główna
|
Szukaj
|
Użytkownicy
|
Grupy
|
Galerie
|
Rejestracja
|
Profil
|
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
|
Zaloguj
Forum Forum poświęcone kotom syberyjskim i nie tylko Strona Główna
->
Psy i reszta
Napisz odpowiedź
Użytkownik
Temat
Treść wiadomości
Emotikony
Więcej Ikon
Kolor:
Domyślny
Ciemnoczerwony
Czerwony
Pomarańćzowy
Brązowy
Żółty
Zielony
Oliwkowy
Błękitny
Niebieski
Ciemnoniebieski
Purpurowy
Fioletowy
Biały
Czarny
Rozmiar:
Minimalny
Mały
Normalny
Duży
Ogromny
Zamknij Tagi
Opcje
HTML:
TAK
BBCode
:
TAK
Uśmieszki:
TAK
Wyłącz HTML w tym poście
Wyłącz BBCode w tym poście
Wyłącz Uśmieszki w tym poście
Kod potwierdzający: *
Wszystkie czasy w strefie CET (Europa)
Skocz do:
Wybierz forum
Forum
----------------
Regulamin
Ogłoszenia Administratora
Poznajmy się!
Koty Syberyjskie
----------------
Wasze sybiraki
Pielęgnacja
Zdrowie
Żywienie
Zachowania
Hodowla
Wystawy
Tęczowy most
Różności
Inne kocie rasy i inne zwierzaki
----------------
Maine coon
Norweskie leśne
Koty innych ras
Psy i reszta
Galeria
Opieka nad zwierzakiem
SOS
Tęczowy most
Kogiel mogiel
Różności
----------------
OFF Topic
Zabawa
Wasze miejsce w sieci
Kosz
Przegląd tematu
Autor
Wiadomość
ucikosom
Wysłany: Śro 11:00, 15 Cze 2016
Temat postu:
też kiedyś miałem owczarka niemieckiego. bardzo mądre psiaki
Graytips
Wysłany: Wto 17:27, 18 Maj 2010
Temat postu:
Niestety nie będę mogła mieć psa, bo mój Cacek nie toleruje psiaków
.
l. gwiazdeczka
Wysłany: Nie 20:51, 16 Maj 2010
Temat postu:
Graytips napisał:
Szkoda, że nie ma miniaturowych owczarków niem.
teraz to wymyśliłaś! jest za to mnóstwo małych ras, więc spokojnie znalazłabyś sobie pieska. wystarczy np. rozejrzeć się na wystawie
Graytips
Wysłany: Sob 20:05, 15 Maj 2010
Temat postu:
Jeśli chodzi o mnie, to nie mogę mieć tak dużego psa, bo mam małe mieszkanie oraz nie byłabym go w stanie utrzymać na smyczy
.
Szkoda, że nie ma miniaturowych owczarków niem.
Marcin
Wysłany: Pią 15:52, 05 Mar 2010
Temat postu:
no zdecydowanie STETY
gavra
Wysłany: Pią 0:13, 05 Mar 2010
Temat postu:
powiedziałabym nawet, że bardzo dorodny
stety lub niestety
Marcin
Wysłany: Czw 23:55, 04 Mar 2010
Temat postu:
Piękny i dorodny kawał piesa!!!!!!!
gavra
Wysłany: Śro 20:06, 03 Mar 2010
Temat postu:
wstyd się przyznać, ale nie wiem najzupełniej w świecie gdzie one są... mam za dużo płyt w domu a gapa to taka ze mnie była, że podpisywałam cd tylko z filmami
Jedyne jakie posiadam 'pod ręką' to dwie fotki z czasów jego wczesnej młodości (rok z hakiem) kiedy mieszkał u poprzednich właścicieli:
l. gwiazdeczka
Wysłany: Śro 19:33, 03 Mar 2010
Temat postu:
masz więcej zdjęć Pana Wilka? na tym średnio go widać
zazdroszczę Ci, że nie jest lizakiem. moje suczki, a zwłaszcza Trusia, zalizałyby człowieka na śmierć. to naprawdę niebezpieczne psy
gavra
Wysłany: Nie 23:04, 28 Lut 2010
Temat postu: owczarek niemiecki BRUNO
Kiedy mój cudowny biały kundelek Amor wybrał się na wieczny spoczynek, razem z mamą, z którą jeszcze w ten czas mieszkałam, obiecałyśmy sobie, że więcej psów w domu nie będzie. Ale ponieważ w naszym domu zawsze były jakieś zwierzęta, począwszy o chomików, nie wytrzymałyśmy w takiej ciszy długo. Mamie zamarzył się jakiś mały kanapowiec. "o nieee..."- broniłam się. Jeśli pies, to tylko duży. Pod niewiedzę rodzica rozpoczęłam poszukiwania. Chciałam, aby pies był już odchowany, jednak nie stary. Dziesiątki moich ogłoszeń pojawiło się na różnych psich portalach internetowych. Czekałam, szukałam, czekałam... aż WRESZCIE! któregoś deszczowego kwietniowego dnia dostałam email od młodych ludzi, którzy wyjeżdżali za granicę i musieli oddać swojego wilka. Wówczas, pamiętam jak dziś
zwiałam ze szkoły (matura za pasem!) i pojechałam po psa do sąsiedniego miasta. Gdy go pierwszy raz zobaczyłam, lekko się przeraziłam. Widziałam już mnostwo owczarków niemieckich, ale Bruno, choć bardzo zgrabny i proporcjonalny, wydał mi się przeogromny mimo nieukończonych jeszcze wtedy 2 lat. Od pierwszej chwili złapaliśmy kontakt
Bruno nie czuł się źle w mojej obecności... właściwie to ciągle machał ogonem albo podawał łapę. Kompletnie nieagresywny wilk
Właściciele psa nie chcieli w zamian nic, jedynie przysłowiową złotówkę. Kiedy wprowadziłam Bruna do domu, myślałam, że mama wyskoczy ze skróry... i to nie z przerażenia, a ze złości. No tak, takie zwierze sporo je
Jako nastolatka zachowałam się bardzo nierozsądnie, jednak po tylu latach mogę śmiało stwierdzić, że to było po prostu przeznaczenie. Z czasem w naszym domu pojawiła się chora dziewczynka, dla której obecność psa była jakby zbawieniem. Mama także już świata poza Brunem nie widzi, choć nie potrafi go okiełznać
Cóż... Bruno to trudny pies. Przypuszczam, że za szczeniaka nie był zbytnio tresowany. Na szczęście interesowałam się tresurą na tyle, że nawet z 9 letnim psem sąsiadów potrafiłam zdziałać wiele. Tak więc i Bruno wkrótce stał się psem wyuczalnym
Niestety, komendy respektował tylko z mojej strony. Nikomu innemu nie pozwolił się okiełznać. Trochę żal, ponieważ dziś mieszka u mojej mamy. Kiedy poznałam swojego Pawła alergika, musiałam wybrać... Bruno ma się jednak dobrze, i z tego co wiem, uwielbiają się z moją mamą
Bezpośrednie pochodzenie Bruna jest mi niestety mało znane. Nie posiada rodowodu. Jedynie z umaszczenia i idealnych proporcji ciała można wnioskować, że jego rodzice byli owczarkami niem., nie wnikałam nigdy, czy byli rodowodowi. Wiem natomiast, że urodził się w dzień dziecka (już ma 6 lat) - to chyba całkowicie wpłynęło na jego osobowość
ponieważ to ciut zwariowany pies... całe swoje życie spędził szukając korków od butelek i kamyków
miałam ich całe mnóstwo pod fotelami, kaloryferami, na balkonie a nawet pod wanną. Nierzadko swoimi wielkimi zębiskami robił z nich miazgę. Bruno nigdy nikogo nie polizał. Jeśli chciał komuś okazać swoją radość lub obudzić nad ranem prosząc o spacer, wsadzał swój mokry nos w ucho, tak, kiedyś było zazwyczaj moje ucho... Boi się? no właśnie... nie śmiejcie się ale boi się małych szczekających psiaków. być może kojarzą mu się z jedzeniem które z jakichś dziwnych przyczyn porusza się
Bruno jest naprawdę miłym wilkiem. Aż dziwne. Pozwala się dzieciom targać za ogon i łapy. Gdy śpi, nie rusza go kompletnie nic. Mój wylk nie jest łakomczuchem. Nie lubi mięsa i podrobów
kocha za to jajka, różnego rodzaju kasze i ryby. Nie gardzi suchą karmą - mokrej nie tknie.
Brunek ma bardzo słabe serducho. Niesamowicie szybko się męczy, dlatego trzeba go pilnować na każdym spacerze, by nie przeginał z wygłupami. Kiedyś padł na trawie i nie miał siły wstać... Wyglądał tego dnia bardzo marnie. Przypuszczalnie ma pewne wady. Do tego ma stale problem z jednym uchem. Weterynarz nie daje szans na zupełne pozbycie się typowej dla wielkouchych psów infekcji. Jednak jest ciągle pod kontrolą. Bruno w ciągu swojej kariery przebył już kilka dość poważnych uszkodzeń ciała. Przerwana błona na łapie (teraz ma jakby rozszczepienie palców, jednak kompletnie nie przeszkadza mu to w poruszaniu). Kiedyś, rzucony przeze mnie patyk wbił się pionowo w ziemię (o zgrozo!) a psa nie zdążyłam zatrzymać. On jak to on, wariat na punkcie aportowania, chciał całą paszczą złapać kijek. Nagle usłyszałam niemiłosierny pisk. Patyk wbił się w gardło szarpiąc uprzednio podniebienie. Wet na szczęście nie zobaczył żadnego przebicia. Tkanka musiała się jedynie zregenerować. Ból jednak musiał być wielki, ponieważ pies nawet nie połykał własnej śliny. Trwało to kilka dni. Byliśmy mocno zmartwieni. Jednak, w końcu wszystko wróciło do normy. Innym razem Bruno rozbił swój kaganiec o asfalt i nikt nie zauważył, że jeden drut odstaje. Pewnego ranka podczas zakładania kagańca, jakimś nieokreślonym cudem
Brunek nabił swój jęzor na ten właśnie drut. Nie pisnął nawet, więc nie zorientowałam się od razu. Patrzył na mnie i machał ogonem czekając aż otworzę mu drzwi. Takich, choć mniej bolesnych przypadków Bruno miał jeszcze wiele. Jest to niesamowity pies. Bardzo rzadko można po nim poznać, że w jakiś sposób się ukrzywdził. Jego nieokreślona wytrzymałość mnie czasem zadziwia.
Kiedy ostatnio przejechałam 600km aby odwiedzić mamę, pies wyrwał się jej czekającej na przystanku i wpadł 'po mnie' do autokaru
Kocham go za tę jego wierność i bardzo tęsknię...
Mam nadzieję, że kiedyś będę mogła napisać równie pasjonującą historię o mojej Kisi
fora.pl
- załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by
phpBB
© 2001, 2005 phpBB Group, modified by MAR
Inheritance
free theme by
spleen
&
Programosy
Regulamin